ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ…
Πριν λίγο καιρό, ο καλός συνάδελφος Ροϊνός Σωτήρης με ενημέρωσε ότι εγκαινιάζει στην ιστοσελίδα του σωματείου της Σπάρτης ένα βήμα διαλόγου για όλους τους συναδέλφους και τα στελέχη του κλάδου.
Με προσκάλεσε λοιπόν να συμμετέχω και εγώ με ένα κείμενό μου σε αυτό το διάλογο.
Δέχτηκα την πρόσκληση με μεγάλη χαρά για τρεις λόγους. Πρώτον, διότι θεωρώ ότι ως κλάδος έχουμε απόλυτη ανάγκη από έναν ειλικρινή διάλογο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Δεύτερον, γιατί αυτή η πρωτοβουλία διαλόγου προέρχεται από μια μικρή πόλη της περιφέρειας, γεγονός που αποδεικνύει το δυναμισμό της περιφέρειας στο πλαίσιο της ομοσπονδίας, και μάλιστα με τη χρήση του διαδικτύου και της δυνατότητας οριζόντιας επικοινωνίας που αυτό προσφέρει. Τρίτον, γιατί η πρόσκληση για διάλογο προέρχεται από έναν συνάδελφο ο οποίος ανήκει σε άλλη παράταξη από αυτήν που ανήκω εγώ στο πλαίσιο της ομοσπονδίας γεγονός που αποδεικνύει στη πράξη το δημοκρατικό ήθος του συναδέλφου Σωτήρη Ροϊνού. Το δημοκρατικό ήθος είναι εντελώς απαραίτητο για έναν γνήσιο και ειλικρινή διάλογο και δυστυχώς για το κλάδο μας δεν είναι ούτε δεδομένο ούτε αυτονόητο όπως θα έπρεπε. Αντίθετα, στην Αθήνα, την πόλη που δρω εγώ, έχω δει πάμπολλες φορές να επιχειρείται ο αποκλεισμός και η λογοκρισία της άλλης άποψης.
Τι είναι αυτό λοιπόν που εμποδίζει το πραγματικό και ειλικρινή διάλογο μεταξύ μας;
Κατά την άποψή μου, το πιο σοβαρό εμπόδιο για έναν ουσιαστικό διάλογο μεταξύ μας είναι το γεγονός ότι κάποιοι έχουν αναγορεύσει εαυτούς ως τους μοναδικούς διερμηνευτές των συμφερόντων του κλάδου, με τις πλάτες πάντα κάποιου κόμματος υπό την ομπρέλα του οποίου συνδικαλίζονται, και επιχειρούν με διάφορα τερτίπια συνδικαλιστικά να αποκλείσουν και να απομονώσουν κάθε αυτόνομη φωνή που κινείται έξω από το τόξο των κομματικών σκοπιμοτήτων. Ίσως αυτό να απαντάει, εν μέρει βέβαια, και στην απορία που διατύπωσε ο συνάδελφος Γιαννακάκης από τη Θεσσαλονίκη, σχετικά με το τι κάνουν οι άλλες παρατάξεις της Αθήνας και για το πώς γίνεται μια παράταξη να παίρνει απόλυτη πλειοψηφία.
Ας είναι όμως δεν θέλω στο παρών κείμενο να επεκταθώ άλλο επ’ αυτού ίσως σε κάποια άλλη ευκαιρία να είμαι πιο αναλυτικός.
Ανταποκρινόμενος λοιπόν στη πρόσκληση του συνάδελφου Σωτήρη δε θέλω στο παρών κείμενό μου να παρουσιάσω τις απόψεις της παράταξής μου για τα προβλήματα του κλάδου και τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσουμε για την επόμενη περίοδο.
Θέλω να υπογραμμίσω και εγώ με τη σειρά μου τη σοβαρότητα του προβλήματος της μεταφοράς λαθρομεταναστών και των άδικων συνεπειών που υφίστανται πολλοί συνάδελφοι από το ισχύων νομοθετικό πλαίσιο. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και σοβαρό και πρέπει άμεσα να δραστηριοποιηθούμε για την αντιμετώπισή του. Πρόσφατα είχαμε και στην Αθήνα ένα τέτοιο περιστατικό με τέσσερεις συναδέλφους οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν τα αυτοκίνητά τους και από ότι γνωρίζω υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι με το ίδιο πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα είναι άμεσο και επείγον και πρέπει το προεδρείο να δραστηριοποιηθεί για τη λύση του.
Συνεχίζοντας το παρών πρώτο κείμενό μου όπως είπα πάρα πάνω δεν θέλω να παρουσιάσω τις απόψεις της παράταξής μου. Θέλω να μείνω σε δύο γενικές διαπιστώσεις που έχω αποκομίσει από τη συμμετοχή μου δυο χρόνια τώρα στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας.
Αίσθησή μου είναι ότι από το ανώτερο όργανο του κλάδου απουσιάζει μια σαφής, εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη άποψη για το ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ρόλος του ταξί σήμερα. ΤΙ ΤΑΞΙ ΘΕΛΟΥΜΕ; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καθοριστική γιατί από αυτήν εξαρτώνται και τα αιτήματα και οι προτεραιότητες και οι όποιες οργανωτικές πρωτοβουλίες καθώς και οι τακτικές διεκδίκησης.
Κατά τη γνώμη μου, την οποία έχω υποστηρίξει και στο Δ.Σ της ομοσπονδίας, ο ρόλος του ταξί στην Ελλάδα, έτσι όπως αυτός έχει αναδειχθεί στη πράξη σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες των Ελληνικών πόλεων, είναι μεικτός. Για να επιβιώσει το ταξί με τον μεγάλο αριθμό αδειών που υπάρχουν πρέπει να κάνει ταυτόχρονα τρία πράγματα.
Να συμπληρώνει τα μέσα μεταφοράς για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ταξί σε συνδυασμό με κάποιο άλλο μέσο, να καλύπτει την ανεξάρτητη μετακίνηση για όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλο μέσο ή δικό τους Ι.Χ και τρίτον να κάνει και ειδική μεταφορά σε ειδικές μετακινήσεις που αφορούν τουριστικά γραφεία, επιχειρήσεις κλπ. Αν θέλουμε να συμπυκνώσουμε σε μια φράση το ρόλο που πρέπει να έχει το ταξί για να επιβιώσει, θα λέγαμε, ότι το ταξί πρέπει, μέσα στο γενικότερο σύστημα αντιμετώπισης των μετακινήσεων της πολιτείας να είναι το ευέλικτο προσιτό εναλλακτικό μέσο μετακίνησης. Για να υπάρξει και να υποστηριχθεί ένας τέτοιος ρόλος χρειάζεται πρώτον ένα προστατευτικό πλαίσιο ως προς το μεταφορικό του έργο. Δηλαδή το μεταφορικό έργο μεταφοράς πρόσωπων κάτω από εννέα θέσεις του ανήκει και οποιοδήποτε νέο μέσο σε αυτό το έργο έρχεται να καταστήσει επισφαλή τη βιωσιμότητα του. Και δεύτερο χρειάζεται ένα προστατευτικό ιδιοκτησιακό καθεστώς όπως αυτό υπάρχει σήμερα και διασφαλίζει τον μικροϊδιοκτήτη αυτοαπασχολούμενο.
Από τα πάρα πάνω συμπεραίνουμε ότι το πρόβλημα της φημολογούμενης απελευθέρωσης που τόσο ανησυχεί τους συναδέλφους τώρα τελευταία δεν αφορά μόνο την έκδοση νέων αδειών, η οποία δεν πρόκειται να γίνει, αλά αφορά ταυτόχρονα και κατά κύριο λόγο το μεταφορικό έργο και το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Όποιος απ’ αυτούς τους τρεις κρίκους σπάσει θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα ως κλάδος.
Κλείνοντας θέλω να κάνω και μια άλλη γενική διαπίστωση.
Το τελευταίο διάστημα, από την ήττα του φορολογικού και μετά, έχω την αίσθηση, από τα άρθρα που διαβάζω στην εφημερίδα του κλάδου, αλλά και από τις τοποθετήσεις των επικεφαλείς των παρατάξεων που συγκροτούν το σημερινό προεδρείο, ότι δεν έχει κατανοηθεί ή παραγνωρίζεται επιτηδευμένα η ΚΡΙΣΗ στη δίνη της οποίας βρισκόμαστε.
Νομίζει κανείς ακούγοντας και διαβάζοντας ειδικά τον πρόεδρο της ομοσπονδίας ότι εξακολουθεί να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται χωρίς να έχει συναίσθηση του τι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα και πως αυτό επηρεάζει το κλάδο μας. Αυτό που όλοι οι Έλληνες καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει δείχνει να μην απασχολεί το προεδρείο μας. Ότι η Ελλάδα στη μετά το μνημόνιο εποχή, μετατρέπεται σταδιακά προϊόντος του χρόνου, σε μια άλλη χώρα με καταστρεπτικές συνέπειες για εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους μικρομεσαίους δείχνει να μην επηρεάζει τους σχεδιασμούς, ακόμα και τη ρητορική πολλές φορές του προεδρείου μας.
Φαίνεται να κινούνται ακόμα με το νόμο της αδράνειας εγκλωβισμένοι σε μια ρουτινιάρικη γραφειοκρατική αντίληψη διεκδίκησης που προδίδει μάλλον την αμηχανία και τις τεράστιες ευθύνες των κομμάτων τους παρά κάποια στοιχειώδη επαφή με τη πραγματικότητα.
Μας λένε να μη κινδυνολογούμε, να μη καταστροφολογούμε, να είμαστε αισιόδοξοι, μας λένε για στρατηγική σταθερότητας για δυναμισμό που έχει ο κλάδος μας κλπ κλπ, ως να μην έχει συμβεί ή να μη συμβαίνει τίποτε σημαντικό γύρω μας.
Μας καλούν, όπως πάντα να είμαστε σοβαροί, υπεύθυνοι, ρεαλιστές, δηλαδή υποταγμένοι σ’ αυτούς και τα κόμματά τους θα έλεγα εγώ, γιατί πάντα αυτό σήμαινε για αυτούς σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Σε μια εποχή δηλαδή που χρειάζεται ένα πνεύμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ απέναντι στη λαίλαπα των κυβερνητικών μέτρων αυτοί μας καλούν να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι δηλαδή υποταγμένοι στα κελεύσματα των κομμάτων τους που έφεραν την Ελλάδα στο χάλι που βρίσκεται σήμερα, και που τα χειρότερα δεν τα έχουμε ακόμα δει.
Συνάδελφοι νομίζω ότι το πνεύμα προσαρμογής, εφησυχασμού και υπευθυνότητας που μας καλεί το προεδρείο να επιδεικνύουμε είναι εκτός πραγματικότητας.
Ο φόβος και η αγωνία, που διακατέχει όλο και περισσότερους συνάδελφους, για το αύριο του επαγγέλματός μας δεν δηλώνουν ούτε μιζέρια ούτε καταστροφολογία για παραταξιακά οφέλη, ούτε απαισιοδοξία. Αντίθετα θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε αυτά τα δικαιολογημένα συναισθήματα, που βγαίνουν από αυτό που βιώνουν καθημερινά τις 12 και 13 ώρες δουλειάς οι συνάδελφοι να τα μπολιάσουμε με το πείσμα της αντίστασης και όχι της μοιρολατρίας ή του εφησυχασμού.
Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας και την αξιοπρέπειά μας και σε τελική ανάλυση και την ίδια μας τη Χώρα.
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία
Κώστας Σάκουλης
μέλος Δ.Σ της ομοσπονδίας και μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
Για να κατεβάσεις το άρθρο επέλεξε ΕΔΩ
Πριν λίγο καιρό, ο καλός συνάδελφος Ροϊνός Σωτήρης με ενημέρωσε ότι εγκαινιάζει στην ιστοσελίδα του σωματείου της Σπάρτης ένα βήμα διαλόγου για όλους τους συναδέλφους και τα στελέχη του κλάδου.
Με προσκάλεσε λοιπόν να συμμετέχω και εγώ με ένα κείμενό μου σε αυτό το διάλογο.
Δέχτηκα την πρόσκληση με μεγάλη χαρά για τρεις λόγους. Πρώτον, διότι θεωρώ ότι ως κλάδος έχουμε απόλυτη ανάγκη από έναν ειλικρινή διάλογο στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Δεύτερον, γιατί αυτή η πρωτοβουλία διαλόγου προέρχεται από μια μικρή πόλη της περιφέρειας, γεγονός που αποδεικνύει το δυναμισμό της περιφέρειας στο πλαίσιο της ομοσπονδίας, και μάλιστα με τη χρήση του διαδικτύου και της δυνατότητας οριζόντιας επικοινωνίας που αυτό προσφέρει. Τρίτον, γιατί η πρόσκληση για διάλογο προέρχεται από έναν συνάδελφο ο οποίος ανήκει σε άλλη παράταξη από αυτήν που ανήκω εγώ στο πλαίσιο της ομοσπονδίας γεγονός που αποδεικνύει στη πράξη το δημοκρατικό ήθος του συναδέλφου Σωτήρη Ροϊνού. Το δημοκρατικό ήθος είναι εντελώς απαραίτητο για έναν γνήσιο και ειλικρινή διάλογο και δυστυχώς για το κλάδο μας δεν είναι ούτε δεδομένο ούτε αυτονόητο όπως θα έπρεπε. Αντίθετα, στην Αθήνα, την πόλη που δρω εγώ, έχω δει πάμπολλες φορές να επιχειρείται ο αποκλεισμός και η λογοκρισία της άλλης άποψης.
Τι είναι αυτό λοιπόν που εμποδίζει το πραγματικό και ειλικρινή διάλογο μεταξύ μας;
Κατά την άποψή μου, το πιο σοβαρό εμπόδιο για έναν ουσιαστικό διάλογο μεταξύ μας είναι το γεγονός ότι κάποιοι έχουν αναγορεύσει εαυτούς ως τους μοναδικούς διερμηνευτές των συμφερόντων του κλάδου, με τις πλάτες πάντα κάποιου κόμματος υπό την ομπρέλα του οποίου συνδικαλίζονται, και επιχειρούν με διάφορα τερτίπια συνδικαλιστικά να αποκλείσουν και να απομονώσουν κάθε αυτόνομη φωνή που κινείται έξω από το τόξο των κομματικών σκοπιμοτήτων. Ίσως αυτό να απαντάει, εν μέρει βέβαια, και στην απορία που διατύπωσε ο συνάδελφος Γιαννακάκης από τη Θεσσαλονίκη, σχετικά με το τι κάνουν οι άλλες παρατάξεις της Αθήνας και για το πώς γίνεται μια παράταξη να παίρνει απόλυτη πλειοψηφία.
Ας είναι όμως δεν θέλω στο παρών κείμενο να επεκταθώ άλλο επ’ αυτού ίσως σε κάποια άλλη ευκαιρία να είμαι πιο αναλυτικός.
Ανταποκρινόμενος λοιπόν στη πρόσκληση του συνάδελφου Σωτήρη δε θέλω στο παρών κείμενό μου να παρουσιάσω τις απόψεις της παράταξής μου για τα προβλήματα του κλάδου και τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσουμε για την επόμενη περίοδο.
Θέλω να υπογραμμίσω και εγώ με τη σειρά μου τη σοβαρότητα του προβλήματος της μεταφοράς λαθρομεταναστών και των άδικων συνεπειών που υφίστανται πολλοί συνάδελφοι από το ισχύων νομοθετικό πλαίσιο. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο και σοβαρό και πρέπει άμεσα να δραστηριοποιηθούμε για την αντιμετώπισή του. Πρόσφατα είχαμε και στην Αθήνα ένα τέτοιο περιστατικό με τέσσερεις συναδέλφους οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν τα αυτοκίνητά τους και από ότι γνωρίζω υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι με το ίδιο πρόβλημα στη Θεσσαλονίκη. Το πρόβλημα είναι άμεσο και επείγον και πρέπει το προεδρείο να δραστηριοποιηθεί για τη λύση του.
Συνεχίζοντας το παρών πρώτο κείμενό μου όπως είπα πάρα πάνω δεν θέλω να παρουσιάσω τις απόψεις της παράταξής μου. Θέλω να μείνω σε δύο γενικές διαπιστώσεις που έχω αποκομίσει από τη συμμετοχή μου δυο χρόνια τώρα στο Δ.Σ. της ομοσπονδίας.
Αίσθησή μου είναι ότι από το ανώτερο όργανο του κλάδου απουσιάζει μια σαφής, εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη άποψη για το ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ρόλος του ταξί σήμερα. ΤΙ ΤΑΞΙ ΘΕΛΟΥΜΕ; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι καθοριστική γιατί από αυτήν εξαρτώνται και τα αιτήματα και οι προτεραιότητες και οι όποιες οργανωτικές πρωτοβουλίες καθώς και οι τακτικές διεκδίκησης.
Κατά τη γνώμη μου, την οποία έχω υποστηρίξει και στο Δ.Σ της ομοσπονδίας, ο ρόλος του ταξί στην Ελλάδα, έτσι όπως αυτός έχει αναδειχθεί στη πράξη σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες των Ελληνικών πόλεων, είναι μεικτός. Για να επιβιώσει το ταξί με τον μεγάλο αριθμό αδειών που υπάρχουν πρέπει να κάνει ταυτόχρονα τρία πράγματα.
Να συμπληρώνει τα μέσα μεταφοράς για όσους θέλουν να χρησιμοποιήσουν το ταξί σε συνδυασμό με κάποιο άλλο μέσο, να καλύπτει την ανεξάρτητη μετακίνηση για όσους δεν έχουν ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν άλλο μέσο ή δικό τους Ι.Χ και τρίτον να κάνει και ειδική μεταφορά σε ειδικές μετακινήσεις που αφορούν τουριστικά γραφεία, επιχειρήσεις κλπ. Αν θέλουμε να συμπυκνώσουμε σε μια φράση το ρόλο που πρέπει να έχει το ταξί για να επιβιώσει, θα λέγαμε, ότι το ταξί πρέπει, μέσα στο γενικότερο σύστημα αντιμετώπισης των μετακινήσεων της πολιτείας να είναι το ευέλικτο προσιτό εναλλακτικό μέσο μετακίνησης. Για να υπάρξει και να υποστηριχθεί ένας τέτοιος ρόλος χρειάζεται πρώτον ένα προστατευτικό πλαίσιο ως προς το μεταφορικό του έργο. Δηλαδή το μεταφορικό έργο μεταφοράς πρόσωπων κάτω από εννέα θέσεις του ανήκει και οποιοδήποτε νέο μέσο σε αυτό το έργο έρχεται να καταστήσει επισφαλή τη βιωσιμότητα του. Και δεύτερο χρειάζεται ένα προστατευτικό ιδιοκτησιακό καθεστώς όπως αυτό υπάρχει σήμερα και διασφαλίζει τον μικροϊδιοκτήτη αυτοαπασχολούμενο.
Από τα πάρα πάνω συμπεραίνουμε ότι το πρόβλημα της φημολογούμενης απελευθέρωσης που τόσο ανησυχεί τους συναδέλφους τώρα τελευταία δεν αφορά μόνο την έκδοση νέων αδειών, η οποία δεν πρόκειται να γίνει, αλά αφορά ταυτόχρονα και κατά κύριο λόγο το μεταφορικό έργο και το ιδιοκτησιακό καθεστώς. Όποιος απ’ αυτούς τους τρεις κρίκους σπάσει θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα ως κλάδος.
Κλείνοντας θέλω να κάνω και μια άλλη γενική διαπίστωση.
Το τελευταίο διάστημα, από την ήττα του φορολογικού και μετά, έχω την αίσθηση, από τα άρθρα που διαβάζω στην εφημερίδα του κλάδου, αλλά και από τις τοποθετήσεις των επικεφαλείς των παρατάξεων που συγκροτούν το σημερινό προεδρείο, ότι δεν έχει κατανοηθεί ή παραγνωρίζεται επιτηδευμένα η ΚΡΙΣΗ στη δίνη της οποίας βρισκόμαστε.
Νομίζει κανείς ακούγοντας και διαβάζοντας ειδικά τον πρόεδρο της ομοσπονδίας ότι εξακολουθεί να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται χωρίς να έχει συναίσθηση του τι συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα και πως αυτό επηρεάζει το κλάδο μας. Αυτό που όλοι οι Έλληνες καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει δείχνει να μην απασχολεί το προεδρείο μας. Ότι η Ελλάδα στη μετά το μνημόνιο εποχή, μετατρέπεται σταδιακά προϊόντος του χρόνου, σε μια άλλη χώρα με καταστρεπτικές συνέπειες για εργαζόμενους, συνταξιούχους και αυτοαπασχολούμενους μικρομεσαίους δείχνει να μην επηρεάζει τους σχεδιασμούς, ακόμα και τη ρητορική πολλές φορές του προεδρείου μας.
Φαίνεται να κινούνται ακόμα με το νόμο της αδράνειας εγκλωβισμένοι σε μια ρουτινιάρικη γραφειοκρατική αντίληψη διεκδίκησης που προδίδει μάλλον την αμηχανία και τις τεράστιες ευθύνες των κομμάτων τους παρά κάποια στοιχειώδη επαφή με τη πραγματικότητα.
Μας λένε να μη κινδυνολογούμε, να μη καταστροφολογούμε, να είμαστε αισιόδοξοι, μας λένε για στρατηγική σταθερότητας για δυναμισμό που έχει ο κλάδος μας κλπ κλπ, ως να μην έχει συμβεί ή να μη συμβαίνει τίποτε σημαντικό γύρω μας.
Μας καλούν, όπως πάντα να είμαστε σοβαροί, υπεύθυνοι, ρεαλιστές, δηλαδή υποταγμένοι σ’ αυτούς και τα κόμματά τους θα έλεγα εγώ, γιατί πάντα αυτό σήμαινε για αυτούς σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Σε μια εποχή δηλαδή που χρειάζεται ένα πνεύμα ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ απέναντι στη λαίλαπα των κυβερνητικών μέτρων αυτοί μας καλούν να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι δηλαδή υποταγμένοι στα κελεύσματα των κομμάτων τους που έφεραν την Ελλάδα στο χάλι που βρίσκεται σήμερα, και που τα χειρότερα δεν τα έχουμε ακόμα δει.
Συνάδελφοι νομίζω ότι το πνεύμα προσαρμογής, εφησυχασμού και υπευθυνότητας που μας καλεί το προεδρείο να επιδεικνύουμε είναι εκτός πραγματικότητας.
Ο φόβος και η αγωνία, που διακατέχει όλο και περισσότερους συνάδελφους, για το αύριο του επαγγέλματός μας δεν δηλώνουν ούτε μιζέρια ούτε καταστροφολογία για παραταξιακά οφέλη, ούτε απαισιοδοξία. Αντίθετα θα πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε αυτά τα δικαιολογημένα συναισθήματα, που βγαίνουν από αυτό που βιώνουν καθημερινά τις 12 και 13 ώρες δουλειάς οι συνάδελφοι να τα μπολιάσουμε με το πείσμα της αντίστασης και όχι της μοιρολατρίας ή του εφησυχασμού.
Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να υπερασπιστούμε τη δουλειά μας και την αξιοπρέπειά μας και σε τελική ανάλυση και την ίδια μας τη Χώρα.
Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία
Κώστας Σάκουλης
μέλος Δ.Σ της ομοσπονδίας και μέλος της ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
Για να κατεβάσεις το άρθρο επέλεξε ΕΔΩ