Αγαπητοί συνάδερφοι
Με το κείμενο μου αυτό, θα επιχειρήσω να επισημάνω, τα λάθη της ηγεσίας μας, που κατά την άποψη μου, δεν έχει καμία σημασία, εάν έγιναν από άγνοια ή απλός από λάθος εκτίμηση καταστάσεων, δυνάμεων και προσώπων. Ταυτόχρονα όμως, στόχος μου είναι, να παροτρύνω την νέα σύνθεση του Δ.Σ. να ανοίξει μάτια, αυτιά και μυαλό και να αρπάξει την ευκαιρία, που δίνεται στον κλάδο, τώρα που όλα είναι ρευστά και το μυαλό όλων είναι αλλού, ώστε να οργανωθεί σωστά, να θωρακιστεί, για να είναι έτοιμο, στην νέα επίθεση που πρόκειται να δεχτεί ο κλάδος, στο άμεσο μέλλον. Δυστυχώς ή ευτυχώς συνάδερφοι, έπρεπε η Ελλάδα να φτάσει σε αυτή την δυσχερή θέση, για να έχουμε ελπίδες ώστε να μην πάει το νομοσχέδιο προς ψήφιση στην βουλή. Η σωτηρία μας δηλαδή, βασίζεται καθαρά στον παράγοντα τύχη και όχι στους παράγοντες που θα έπρεπε να βασίζεται, όπως π.χ. σωστός σχεδιασμός, σωστή διαπραγμάτευση, καθαρές θέσεις, κόκκινες γραμμές κ.τ.λ. Δυστυχώς οι διαπραγματευτές μας, απέτυχαν παταγωδώς να φέρουν εις πέρας το ομολογουμένως δύσκολο έργο τους. Κι αυτό κατά την ταπεινή μου άποψη, συνέβη για πολλούς και διάφορους λόγους. Επιγραμματικά θα δώσω το στίγμα αυτών. Κατ’ αρχήν το πρόβλημα άρχισε να γεννιέται όταν ο νόμος 3919 ήταν ακόμα νομοσχέδιο. Ένα λοιπόν μεγάλης αξίας όπλο, εκείνη την περίοδο, ήταν η ήδη ενσωματωμένη κοινοτική οδηγία 123/2006 στον νόμο 3844/10 η οποία, με τον ποιο σαφή τρόπο, εξαιρούσε από οποιαδήποτε απελευθέρωση τα ταξί, τα ασθενοφόρα και τις αστικές συγκοινωνίες. Αντί λοιπόν εμείς να απαιτήσουμε, εν τι γενέσει αυτού του νόμου, να μπει μια παράγραφος, η οποία να αναφέρεται στο άρθρο 4 παράγραφο δ του 3844/10 η οποία, ήδη μας εξαιρούσε από την οποιαδήποτε απελευθέρωση, πιστέψαμε τον τότε γραμματέα κύριο Τσιόκα (ο οποίος να σημειώσουμε ότι ήδη είχε με τον τρόπο του κοροϊδέψει τους φορτηγατζήδες) ότι θα μας έκανε ένα προεδρικό διάταγμα, το οποίο θα μας κάλυπτε πλήρως. Κι ενώ το σπίτι του γείτονα είχε πάρει φωτιά, εμείς αντί να τρέξουμε να την σβήσουμε, απλά την βλέπαμε και πιστεύαμε ότι ο εμπρηστής, για μας θα αλλάξει ρόλο και θα γίνει πυροσβέστης. Δυστυχώς, όταν οι φλόγες άρχισαν να γλύφουν τα παραθυρόφυλλα μας κι ενώ εμείς είχαμε εναποθέσει όλες μας τις ελπίδες στον πυροσβέστη, τότε μόνο καταλάβαμε ότι αυτός δεν ήταν πυροσβέστης, αλλά εμπρηστής. Αρχίσαμε τότε να ψάχνουμε, να βρούμε κουβάδες με νερό, λάστιχα, πυροσβεστήρες, ζητούσαμε απεγνωσμένα βοήθεια, αλλά ποιος θα ήταν αυτός που θα έβαζε σε κίνδυνο τον εαυτό του, για να σβήσει την δική μας φωτιά; Τελικά ευτυχώς ήρθε η καταιγίδα, που παρά τις καταστροφικές πλημμύρες, που προκάλεσε σε ολόκληρο τον τόπο, έσβησε την δική μας φωτιά και μας γλίτωσε. Όμως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει εσαεί. Τώρα που είδαμε τι σημαίνει φωτιά, δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε σε υποσχέσεις, γνωριμίες και μισόλογα. Δεν πρέπει να υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας. Η Ομοσπονδία δεν πρέπει να αδρανήσει, ούτε λεπτό. Ο κλάδος κινδυνεύει από μια αναζωπύρωση, με ολέθρια αποτελέσματα. Τα περί επιστροφής στο Σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος Ρέππα, πρέπει να σταματήσουν άμεσα, διότι υποδηλώνουν, έλλειψη νέων προτάσεων και εμμονή, στο κυνήγι μαγισσών και φαντασμάτων. Το προεδρικό διάταγμα Ρέππα, δεν υπήρξε ποτέ ή και αν υπήρξε όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, δεν αποδεικνύεται, διότι δεν το έχει στα χέρια του κανένας στην τελική του μορφή και με τις υπογραφές Ρέππα και Παπακωνσταντίνου). Έτσι δεν γνωρίζουμε, αν ήταν εξίσου ή ακόμα και περισσότερο καταστροφικό με του Ραγκούση.
Η Ομοσπονδία οφείλει, άμεσα να δώσει εντολή σε επιστήμονες (συγκοινωνιολόγους, περιβαλλοντολόγους, οικονομολόγους, συνταγματολόγους, κ.α.) να συντάξουν μελέτες, οι οποίες να στηρίξουν με ατράνταχτα επιχειρήματα, ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού του κλάδου, που να δίνει άμεσες λύσεις στα κενά, τα οποία ευαγγελίζονται, αυτοί που θα επιχειρήσουν την απελευθέρωση. Το σχέδιο αυτό, θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν του, όλες τις περιοχές και να είναι ευέλικτο και όχι μονοκόμματο με βάση μόνο τις ανάγκες, των μεγάλων αστικών κέντρων. Να συμπεριλαμβάνει τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής. Το ταξί δεν είναι ίδιο παντού και αυτό θα πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους. Δεν είναι κακό να αλλάζει η λειτουργία του, από περιοχή σε περιοχή ,φτάνει να μπορεί να καλύψει, τις κατά τόπους ανάγκες, χωρίς να δημιουργεί στρεβλώσεις και ανυπέρβλητα εμπόδια, που φρενάρουν την εύρυθμη λειτουργία του και τις επιπλέον αναγκαίες ίσως παροχές, που μπορεί να προσφέρει στον πελάτη του. Σε αυτό το κομμάτι, κυρίαρχο ρόλο θα έπρεπε να παίξουν, τα Περιφερειακά Συμβούλια, τα οποία θα μπορούσαν, να συλλέξουν στοιχεία ανά περιοχή και να κάνουν προτάσεις οι οποίες να ενσωματωθούν σε αυτό το σχέδιο. Να σταματήσουν να είναι γλάστρες και να παίξουν ουσιαστικό ρόλο, στην οργάνωση και διοίκηση της Ομοσπονδίας. Να τους δοθούν αρμοδιότητες, ώστε να οργανωθούν σωστά και να βοηθήσουν την Ομοσπονδία αποτελεσματικά, σε αυτό το πραγματικά δύσκολο έργο της.
Κλείνοντας και για να μην κουράσω τον αναγνώστη μου, εύχομαι στο καινούριο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας, καλή και εποικοδομητική για τον κλάδο θητεία, δημοκρατικές διαδικασίες, στα πλαίσια που ορίζει το καταστατικό μας και αγόγγυστη δουλειά. Συνάδερφοι του Δ.Σ. σας παροτρύνω, να διάγετε την συνδικαλιστική σας θητεία με σύνεση, να ψηφίζετε πάντα κατά συνείδηση και να είστε οι θεματοφύλακες του καταστατικού μας και των δημοκρατικών διαδικασιών που ορίζονται από αυτό, χωρίς να κάνετε καμία έκπτωση και σε κανέναν. Να διαβάσετε προσεκτικά το καταστατικό και να μην παραβλέπετε, ούτε ένα άρθρο του και να καταγγέλλετε όποιον το επιχειρεί.
Με τιμή
Δεληάγγελος Νίκος
Γ. γραμματέας Σωματείου Ταξί Χαλκιδικής