Για μια στιγμή ΣΚΕΦΤΗΚΑ να παρέμβω, υποστηρίζοντας
τον συνάδελφο, ακούγοντας τις “δίκαιες” φωνές του, και να βάλω στην θέση του
τον υπάλληλο διότι δεν “καταλαβαίνει¨ ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί ένα
χρέος δύο και πλέον ετών σήμερα, με αυτές τις συνθήκες, και την αναδουλειά που
έχουμε. ΣΚΕΦΤΗΚΑ όμως ότι και εγώ χρωστάω, και αν πάω στον γκισέ σαν ο επόμενος,
θα έχω ένα ανάλογο “σχίσιμο” και σώπασα, ελπίζοντας ότι θα τύχω καλύτερης
αντιμετώπισης του υπαλλήλου, δεδομένου ότι εγώ χρωστάω λιγότερα, αλλά και ότι
φτάνοντας στον γκισέ θα χρησιμοποιήσω, άλλη επιχειρηματολογία, αφού η
προηγούμενη του συναδέλφου δεν “έπιασε”.
Τελικά η απάντηση του υπαλλήλου και σε
μένα, ήταν η ίδια και απαράλλακτη με του προηγούμενου από μένα συναδέλφου, και
κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια σκέφτηκα ότι ήταν λάθος που δεν πήρα το μέρος του
συναδέλφου, έστω και με φωνές, μπας και καταλάβει κάποιος εκεί μέσα ότι μπορεί
να χρωστάμε, αλλά η ενότητα περισσεύει, και αν χρειαστεί δεν αφήνουμε ένας τον
άλλον!
Τις προηγούμενες
μέρες που είχαν απεργία οι υπάλληλοι των ασφαλιστικών ταμείων, τους είδα όλους
μαζί ενωμένους σε πορεία,-ενώ εγώ ήμουν κανονικά στην εργασία μου- διεκδικώντας
την εργασία που πάνε να στερήσουν σε πολλούς από αυτούς, και ΣΚΕΦΤΗΚΑ σήμερα
αυτός ο υπάλληλος με καταλαβαίνει λιγότερο ή περισσότερο, έχει καταλάβει
επιτέλους ότι όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, η φωτιά ίσως έρθει και στο
δικό του; Για να πω και την αλήθεια για μια στιγμή ¨χάρηκα” όταν άκουσα ότι η
κυβέρνηση έβαλε στο μάτι και αυτούς, με απολύσεις εκατοντάδων, και δεδομένου
του περιστατικού που προϋπήρξε στον γκισέ.
ΣΚΕΦΤΗΚΑ καλά να πάθουν! Ενώ λοιπόν
καθόμουνα στην πιάτσα, τρώγοντας την τυρόπιτα και ρουφώντας τις τελευταίες
ρουφηξιές, από τον δεύτερο φραπέ πάντα από το MIKEL, παρακολουθώντας την πορεία
των απεργών, με τα μεγάφωνα και τα συνθήματα, ομολογώ, ότι ενοχλήθηκα από την
βαβούρα που προκαλούσαν και το κυκλοφοριακό κομφούζιο επίσης, και ΣΚΕΦΤΗΚΑ
σήμερα στο κέντρο δεν θα έχει δουλειά, καλύτερα να αλλάξω πιάτσα, και να
επιστρέψω, όταν θα τελειώνει η όλη “κατάσταση, με το σκοπό να αλιεύσω καμιά
επιπλέον κούρσα, από τους απεργούς, που θα εγκαταλείπουν το κέντρο. Και αυτό
ακριβώς έκανα κατά γράμμα, έλα όμως που από τους εκατοντάδες απεργούς, ούτε
ένας, όταν φεύγανε δεν πήρε ταξί!!!
Και ΣΚΕΦΤΗΚΑ μήπως οι απεργοί, εκτός από το μήνυμα
που δίνουν στην κυβέρνηση, με τις κινητοποιήσεις τους, δίνουν και κάποιο
παράλληλο μήνυμα και σε κάποιες άλλες επαγγελματικές ομάδες, που “ΞΕΧΑΣΑΝ” να
αναρτήσουν στον τύπο, έστω μια επιστολή συμπαράστασης για τον αγώνα τους;
Επίσης ΣΚΕΦΤΗΚΑ τα κατά τόπους σωματεία
ΤΑΞΙ ,έχουν κάνει καμιά έρευνα ποτέ, για να διαπιστώσουν από ποιες ομάδες
ανθρώπων αποτελείται το πραγματικό πελατολόγιο που τους στηρίζει σε καθημερινή
βάση, και ότι ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε πιο πολύ το αύριο από της σημερινές
πενιχρές εισπράξεις στηρίζοντας τους; Επίσης ΣΚΕΦΤΗΚΑ ότι η κοινή διαπίστωση του κόσμου, όπως την εισπράττουμε
κάθε μέρα, ότι Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΖΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ είναι αληθινή.
Και δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα
αυτή η διαπίστωση, δεδομένου ότι η
ομοσπονδία “θα μας βγάλει πάλι στο δρόμο”, μόνο όταν κρίνει ο “μονάρχης”
Λυμπερόπουλος ανάλογα με την κυβέρνηση που στηρίζει, παίρνοντας βάση, όχι το
συμφέρον του κλάδου, αλλά το πολιτικό κόστος που θα φέρει, μια έστω επιστολή
συμπαράστασης, σε εργαζομένους που απεργούν!
ΣΚΕΦΤΗΚΑ πως δεν είναι τυχαίο που ακόμα και
φιλοκυβερνητικές επαγγελματικές ομάδες είναι στα κάγκελα εκτός από εμάς,
καταγγέλλοντας από το πρωί ως το βράδυ την αντιλαϊκή πολιτική της, και ότι ίσως
να έχουν δίκιο όταν μας αποκαλούνε “ειδική κατηγορία εργαζομένων”, διότι δεν
κάνουμε το αυτονόητο: «ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΥΜΕ
ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ,ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΜΑΣ»!