Σκέντζος Παναγιώτης
Πρόεδρος ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΒΙΟΤΕΧΝΙΚΩΝ
ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ Ν. ΑΧΑΪΑΣ
Μέλος Δ.Σ. ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ
ΒΙΟΤΕΧΝΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Μέλος Δ.Σ. ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΑΧΑΪΑΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΑΞΙ ΠΑΤΡΩΝ
Α΄ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ ΤΑΞΙ ΠΑΤΡΩΝ & ΠΕΡΙΧΩΡΩΝ
Σύσκεψη της Τετάρτης 12 Οκτωβρίου 2011 με θέμα:
« Οι μικρομεσαίες στη δίνη της οικονομικής κρίσης –τρόποι αντίδρασης –
Συμμετοχή μας στην κινητοποίηση της Τετάρτης 19 Οκτωβρίου 2011»
ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ και των ΜμΕ.
Βασικά σημεία:
· Τεράστια Δημοσιονομικά ελλείμματα-δημόσιο χρέος
· Δημόσιοι οργανισμοί –φορείς χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο- παρασιτικοί –φτιαγμένοι μόνο για «ψηφοθηρικούς» λόγους»
· Κατά συρροή διορισμοί –διόγκωση δημόσιου τομέα.
· Τεράστιο κράτος «μαμούθ» σπάταλο –μη παραγωγικό- κακοδιαχείριση δημόσιου χρήματος
· Μη επιστροφή των οφειλομένων από το κράτος στα ασφαλιστικά ταμεία τα οποία οδηγούνται στην κατάρρευση
· Πλήρης σχεδόν αποβιομηχάνιση της χώρας.
· Καμία στήριξη της παραγωγής (πρωτογενής- δευτερογενής τομέας)
· Μηδαμινά μέτρα στήριξης της βιομηχανίας-βιοτεχνίας-επαγγελματιών.
· Η οικονομία περιορίστηκε στο εμπόριο και μάλιστα εισαγόμενων προϊόντων
· Ανύπαρκτες εξαγωγές αφού δεν υπάρχει παραγωγή ποιοτικών και ανταγωνιστικών προϊόντων λόγω του υψηλού κόστους παραγωγής
· Έλλειψη σχεδιασμού για εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής
· Πολύ χαμηλή απορροφητικότητα κοινοτικών κονδυλίων
· Η οικονομία βασίστηκε στην οικοδομή. Πλαστικό χρήμα δάνεια- κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων.
· Υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας- στον τομέα της υγείας απέραντη σπατάλη χωρίς αντίκρισμα στον πολίτη-κακοδιαχείριση –μίζες.
· Καταδικασμένη τακτική και πολιτική- αναμενόμενη η κρίση και κατάληξη θα είναι η πτώχευση.
Ως αντισταθμιστικός παράγοντας μπορεί να λειτουργήσει η ουσιαστική ανάπτυξη και βιωσιμότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που καλούνται να εξισορροπήσουν τις παθογένειες και τις αντιξοότητες του συστήματος. Σ’ όλη αυτή τη διαδικασία κατά κύριο λόγο πλούτο και θέσεις εργασίας παρήγαγαν οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες οι οποίες αποτελούν και τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Το κράτος όμως στάθηκε εχθρικό απέναντί τους με την υπερφορολόγησή τους, το εχθρικό τραπεζικό σύστημα, τη γραφειοκρατία, και τη παράδοση τους στα μονοπώλια και στο κεφάλαιο με το εφεύρημα του «ανοίγματος των κλειστών επαγγελμάτων».Τώρα το λογαριασμό καλούνται να πληρώσουν οι παραγωγικές τάξεις. Στοχοποίηση -διωγμός- και κινήσεις πανικού.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ:
Αυτή τη στιγμή στην χώρα μας έχουμε ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος. Για να μη γιγαντωθεί αυτό, χρειαζόταν να ακολουθηθεί μια διαφορετική πολιτική, η οποία δεν υπήρξε. Ένα κράτος χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και σχέδιο για την ανάκαμψή της οικονομίας του, αποδυναμώνεται και γίνεται ακόμη πιο ευάλωτο σε πιέσεις, που περιορίζουν ακόμη περισσότερο την πολιτική του δράση. Έτσι έγινε και με την Ελλάδα που τώρα βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Αυτό δείχνει και η άνευ όρων παράδοση στο πρώτο στάδιο και η αδυναμία διαπραγμάτευσης των όρων δανεισμού στη συνέχεια με την υιοθέτηση μέτρων στη λογική του μονόδρομου. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν ως αντάλλαγμα στη βοήθεια για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της χώρας και την οικονομική ανάκαμψη είχαν αντίθετα αποτελέσματα.
Ως προς το οικονομικό σκέλος, το δημόσιο χρέος αυξάνει, οι απασχολούμενοι είναι πλέον λιγότεροι από τους οικονομικά ανενεργούς, ένα στα τρία μικρά καταστήματα κινδυνεύει με λουκέτο, ο κλάδος της οικοδομής κατέρρευσε και μαζί τα συναφή μ’ αυτόν επαγγέλματα, η αγορά οδηγείται σε πιστωτική ασφυξία, δύο στους πέντε Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ η δουλειά δεν αρκεί πλέον για να προστατεύσει κάποιον από το όριο της φτώχειας. Ως προς το κοινωνικό τους σκέλος, τα μέτρα έθιξαν κατακτήσεις δεκαετιών, όπως το οκτάωρο, τις Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, τις συντάξεις, περιορίζοντας ατομικά, συλλογικά και εργασιακά δικαιώματα.
Παρ’ όλα αυτά, στην ίδια λογική ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο που προβλέπει ακόμη σκληρότερα μέτρα σε όλα τα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών. Συρρικνώνει ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις, υπερφορολογεί μισθωτούς και επαγγελματίες, καταργεί παροχές υγείας, αφαιρεί δικαιώματα. Το ποσοστό της πραγματικής ανεργίας θα υπερβεί το 20%, φθάνοντας στα υψηλότερα επίπεδα της πεντηκονταετίας και παράλληλα με τις συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων που προβλέπουν τα μέτρα, το βιοτικό επίπεδο την προσεχή τριετία θα επιδεινωθεί τουλάχιστον κατά 30%. Περισσότεροι από 1.000.000 θα είναι άνεργοι νέοι, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, επαγγελματίες.
Οι μικρές επιχειρήσεις έχουν μπει στο στόχαστρο. Εμπορικοί δρόμοι εγκαταλελειμμένοι. Την τριετία 2010-13 θα κλείσουν γύρω στις 200.000 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, και θα πάψουν να αποτελούν εμπόδιο για τα διάφορα υπερκαταστήματα. Η αναδιάρθρωση του επιχειρηματικού κόσμου, λοιπόν, σε βάρος των μικρών και πολλών προς όφελος των λίγων θα είναι πραγματικότητα και θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τη πραγματική οικονομίας της χώρας. Πάνω από 350.000 θέσεις εργασίας θα χαθούν συνυπολογιζομένων των εργοδοτών, τη στιγμή μάλιστα που αυτές οι επιχειρήσεις απασχολούν το 73% του εργατικού δυναμικού του ιδιωτικού τομέα (εξαιρουμένων των τραπεζών). Όταν 7 στις 10 νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται από αυτές ακριβώς τις επιχειρήσεις. Όταν κυρίως αυτές, παράγουν και διακινούν ελληνικά προϊόντα. Όταν η ίδια η Ε.Ε., τις προστατεύει αναγνωρίζοντας τη σημασία τους. Στη χώρα μας η τάξη των μικρομεσαίων οδηγείται στον αφανισμό.
Στην ίδια λογική επιχειρείται και ο αφανισμός ολόκληρων κλάδων με το περίφημο άνοιγμα -απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων» και την ανεμπόδιστη πρόσβαση σε κάποια επαγγέλματα, που θα οδηγήσει ολοένα και περισσότερες μικρές επιχειρήσεις στο κλείσιμο. Τις δραστηριότητές τους θα καρπωθούν μονοπωλιακές επιχειρήσεις που θα γιγαντώσουν και θα ελέγχουν την αγορά με τις εναρμονισμένες πρακτικές που ισχύουν σε τέτοιες περιπτώσεις, καταργώντας τον όποιο ανταγωνισμό.
Σ’ όλα τα παραπάνω , στην μείωση των αποδοχών, στη πτώση του τζίρου και στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, στην ανέχεια της πλειοψηφίας των πολιτών το κράτος απαντάει με μια αντιφατική πολιτική και μια σειρά μέτρων όπως:
· μείωση του αφορολόγητου,
· κατάργηση της έκπτωσης φόρου με αποδείξεις (γιατρών, διδάκτρων),.
· η επιβολή της εισφοράς αλληλεγγύης,
· η επιβολή του τέλους επιτηδεύματος,
· η επιβολή του φόρου στα ακίνητα
· η αύξηση του βασικού συντελεστή ΦΠΑ από 19% σε 23%,
· η αύξηση του κατώτερου συντελεστή ΦΠΑ από 9% σε 13%,
· η μετάταξη προϊόντων στο 23%,
· αύξηση από 9% σε 23% του ΦΠΑ στα εστιατόρια και τις ταβέρνες,
· η αύξηση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης,
· διαδοχικές αυξήσεις στον ειδικό φόρο κατανάλωση στη βενζίνη
· αυξήσεις στον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο καπνό,
· περαιτέρω αύξηση των τελών κυκλοφορίας κατά 10%,
· αύξηση των εισφορών ασφαλισμένων και συνταξιούχων,
· μείωση μισθών και συντάξεων
· εργασιακή εφεδρεία στο δημόσιο
Αυτά τα μέτρα δεν είναι μόνο άδικα, για πάρα πολλούς είναι απάνθρωπα, αφού δεν υπάρχει πλέον κράτος κοινωνικής πρόνοιας, με αποτέλεσμα να οξύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και να οδηγούνται σε κοινωνικό αποκλεισμό οι πολίτες. Είναι μέτρα που δεν συμβαδίζουν με την έννοια της δημοκρατίας, που δεν σέβονται το ίδιο το Σύνταγμα, που ως πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας ορίζει τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου.
Η αδυναμία της πολιτείας να προβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση στις πιέσεις των πιστωτών και οι αρνητικές επιπτώσεις αυτής της αδυναμίας είναι εμφανείς, παρά την προσπάθεια που γίνεται να πειστούμε ότι όλα τα παραπάνω μέτρα ήταν αναγκαίος μονόδρομος.
Δυστυχώς το κράτος από εγγυητής της κοινωνικής ισορροπίας και δικαιοσύνης μετατρέπεται σε τιμωρό. Τιμωρεί και ζητά από αυτούς που ζημίωσε να πληρώσουν την δική του οικονομική κακοδιαχείριση.
Το μέλλον της κοινωνίας μας είναι δυσοίωνο, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι και οικονομικά εξαθλιωμένοι θα αποτελούν πλέον τη συντριπτική πλειοψηφία.
Το αίσθημα οργής και αγανάκτησης για τη σημερινή πραγματικότητα και τον τρόπο αντιμετώπισης και υποτίμησης του πολίτη, προσπαθεί να βρει διεξόδους. Η έννοια της δημοκρατίας διαστρεβλώνεται, η ανεργία και η φτώχεια αυξάνουν, τίποτα μέχρι στιγμής δεν δείχνει ικανό να αλλάξει την νοοτροπία των πολιτικών. Η πολιτική πλέον δεν μπορεί να ελέγξει το χρηματοοικονομικό σύστημα, απλά το ακολουθεί.
Έχει σταματήσει πια να έχει σημασία ο άνθρωπος. Το σύστημα είναι πάντα πιο ισχυρό και επιβιώνει.
Τώρα παρά ποτέ προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες που στόχο θα έχουν την αντίδραση , την αντίσταση και την ανατροπή των στείρων και αδιέξοδων πολιτικών που καταρρακώνουν τον πολίτη, τον εργαζόμενο, τον επιχειρηματία, τον αφανίζουν και τον οδηγεί στην πτώχευση, και με τελικό αποτέλεσμα την πτώχευση της χώρας.